Deze pandemie heeft één voordeel: een soort broederschap tussen ouders onderling

Mama, waarom stoppen we nergens bij een speeltuin?’ vraagt Mia als we met z’n drieën op de fiets zitten, zij voor, haar broertje achterop.
Op deze weg langs de IJssel hebben we al drie moeders als tegenligger gehad, ook hun stoeltjes zijn gevuld met kinderlichaampjes. Ik glimlach naar die vrouwen en krijg een lach terug. ‘Verveel jij je ook helemaal te pletter?’ wil ik eigenlijk aan hen vragen, ‘als je weer eens zonder doel op de fiets stapt? Om vervolgens zielsgelukkig te zijn omdat je gezin gezond is en je normaal gesproken helemaal geen tijd hebt voor dit soort uitstapjes in de zon?’

Deze pandemie heeft één voordeel, te midden van alle ellende die er overduidelijk ook is: een soort broederschap tussen ouders onderling. Door de coronacrisis zitten we allemaal in hetzelfde schuitje en is het godzijdank normaler geworden om te delen hoe het er thuis werkelijk aan toegaat. Ook als je het gevoel hebt dat je er weinig van bakt. ‘Ik heb ze weer in bad gedaan, voor de tweede keer vandaag, ik wist niets anders te verzinnen’, appt een vriendin over haar twee jongetjes. Een ander meldt dat ze haar dochters vijf minuten heeft gezien die dag omdat ze kostte wat kost haar bedrijf moet zien te redden.

Normaal verzwijgen we het gezwoeg binnenskamers; de grote en kleine problemen die zich nou eenmaal voordoen wanneer je druk bent met het runnen van een gezin.

Niet nu. Kranten en websites staan vol met onze dagelijkse sores, zoals het geven van thuisonderwijs en hoe je met je kind praat over zoiets als een dodelijk virus. Alsof vaders en moeders als menssoort opeens echt meetellen.

De situatie is natuurlijk ook anders: we zitten opgesloten in onze huizen en alle routine is weggevallen. Maar veel is ook hetzelfde. Je kind vermaken. Ruzie met je vriend over huishoudelijke taken. Hoe vaak je mag uitvallen tegen je eigenwijze puber. Twijfel of een week lang pasta bolognese niet een beetje onder kindermishandeling valt. Eenzaamheid onder kersverse ouders. Financiële zorgen.

Ik ga het nog missen, deze openheid, als we straks weer worden geacht onze shit together te hebben.

Tijdens de eerste lockdown hield ik een dagboek bij voor VIVA Mama.